WYDANIE ONLINE
Niniejszy artykuł omawia ogólne definicje i wymagania probiercze, które zakresem obejmują badania probiercze mające zastosowanie do prób izolacji napięciem: stałym, przemiennym, udarowym i kombinacje powyższych rodzajów napięć.
Przechodząc do omówienia zawartości informacyjnego Załącznika D Podstawy do wprowadzenia współczynnika napięcia probierczego do obliczeń udarów z przewyższeniem, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, na fakt, że pod koniec lat 80. XX wieku większość laboratoriów do rejestrowania udarów stosowała oscyloskopy. Czas potrzebny na odczyt oscylogramów i ograniczenia ich rozdzielczości wyznaczały praktyczne ograniczenia wymagań, które mogły zostać określone dla laboratoriów badawczych.
Na wstępie rozdziału 7.2 omawianej normy, dotyczącego napięcia probierczego niniejsza norma określa, że napięcieudarupiorunowegonormalnegojestgładkimnapięciemudarupiorunowegopełnegoo czasie czoła 1,2 μs oraz czasie do półszczytu 50 μs. Jest on opisywany jako udar 1,2/50.
Rozdział 7.3. normy omawia procedury probiercze. I tak zalecanaproceduraprobierczazależyodwłaściwościbadanegoobiektu.WłaściwyKomitetTechnicznypowinien określić, którą procedurę należy zastosować. Wskazuje się także, że w opisanych poniżej procedurach A, B i C napięcie doprowadzone do badanego obiektu jest określone wartością znamionowego napięcia wytrzymywanego, natomiast w procedurze D należy doprowadzić napięcie o kilku poziomach wartości. Zarazem autorzy normy zwrócili uwagę, że statystyczna dokładność procedur jest różna, ale dla koordynacji izolacji przyjmuje się, że wynik prób jest równoważny.
